Ποίηση: ΕΡΩΤΑΣ

ΕΡΩΤΑΣ

...ΑΑΑΑΧ ΕΡΩΤΑΣ...

ΤΟ ΨΙΛΟΒΡΟΧΙ ΠΟΥ ΠΟΤΙΖΕΙ
ΤΑ ΛΕΙΒΑΔΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΧΕΙΛΗ ΚΑΘΕ ΑΦΕΛΗ.
<<Η ΨΕΙΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΚΑΠΟΙΟ ΑΤΟΜΟ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ>>
ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ.

ΕΠΙΑΣΕΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΣΙΓΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΚΕΦΤΟΜΕΝΟΣ ΕΚΕΙΝΗ.
ΡΕΥΜΒΑΖΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ
ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ Α
Π ΤΟ ΤΖΑΜΙ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ
Η` ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ.
ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ
ΚΙ ΟΜΩΣ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙ ΟΣΑ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ
ΚΑΙ ΣΟΥ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΣΑΝ ΚΟΜΠΟΣ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ.
ΣΑΝ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΡΩΤΟΕΛΕΓΕΣ ΤΟ Σ ΑΓΑΠΩ Σ ΕΚΕΙΝΗ
ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΕΣ ΠΟΤΕ.
Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΕΦΤΑΣΕ ΣΕ ΣΕΝΑ.
ΑΝΑΣΑΝΕΣ ΒΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕΣ ΝΑ ΖΕΙΣ
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΟΤΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ.
ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΨΙΘΥΡΙΖΕΙΣ ,
ΤΕΝΤΩΝΕΣΑΙ ΚΑΙ ΜΑΖΕΥΕΣΑΙ
ΚΛΑΙΣ ΚΑΙ ΓΕΛΑΣ ,
ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΞΕΧΝΑΣ.

ΣΟΥ ΕΙΠΑΝ ΠΩΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΜΠΥΛΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ
ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΨΕΣ.
ΑΠΟΨΕ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΕΣ ΞΑΝΑ
ΚΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΑ ΓΡΗΓΟΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ.
ΤΟ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΜΕ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ
ΠΩΣ ΕΙΧΕΣ ΟΙΣΤΡΟ ΤΕΛΙΚΑ...

Ο ΝΟΩΝ ΕΡΩΤΕΥΘΗΤΩ, ΓΙΩΡΓΟΣ