Βεβαίωση Πρόσβασης...

...in other words, πιασ` τ` αβγό και κούρευτο!!!

Ημέρα παρασκευή. Οδηγώ απο Πεύκη για Πετρούπολη και ακούω στο ράδιο οτι οι ημερομηνίες υποβολής μηχανογραφικών δελτίων συμπέφτουν (εν μέρει) με τις διακοπούλες μου στο Ελλάντα (φοιτητής εν Αγγλία γαρ) και αποφασίζω να καταθέσω μηχανογραφικό δελτίο με το "σύστημα του 10%" μπας και ξαναγίνω φοιτητής μόλις γυρίσω πάλι στο ελλάντα, μετά το μεταπτυχιακό μου!

Ως εδώ όλα καλά. Πάω στο λύκειο που φοίτησα και αποφοίτησα το 2001 να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω. Οι πολυαγαπημένοι μου καθηγητές μόλις τους είπα τα νέα μου (αποφοίτησα στην ώρα μου και τώρα κάνω μάστερ έξω) ΚΑΤΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ, τόσο πολύ που ενώ τους μιλούσα για την πορεία μου (είχαμε και πέντε χρονάκια να τα πούμε) αυτοί με κοιτούσαν λες και και τους έλεγα πως στη σαχάρα κάνει ζέστη. Τελικά είμαι πεπεισμένος οτι πρέπει επιτέλους να εγκαταστήσουν ερκοντίσια στα σχολεία, γιατί η ζέστη πειράζει τον εγκέφαλο. Τέλος πάντων, τσιμπάω το μηχανογραφικό, παίρνω και οδηγίες και περιχαρής πάω σπίτι να φτιάξω τα χαρτιά μου.

-μηχανογραφικό δελτίο,
-βεβαίωση πρόσβασης (βεβαίωση ΤΙ;)
-απολυτήριο λυκείου

-Έλα, μάνα... πού είναι τα ρημάδια τα χαρτιά μου;
-ψάξε στο τάδε συρτάρι...

(...μετά από δέκα λεπτά)

-Ρε γαμώτο, βρήκα το απολυτήριο αλλά δεν βρήκα την βεβαίωση πρόσβασης.

Αμέσως σκάει τηλεφωνάκι 11888 (χωρίς επιζώντα) και στο καπάκι στο λύκειο μου (ναι, δικό μου είναι, το αγόρασα.)

-Έλα, αυτό το χαρτί το βεβαίωση πρόσβασης δεν το έχω...
-Μπορεί να το έχεις καταθέσει στη σχολή σου
-Δεν μπορείτε να μου βγάλετε άλλο;
-Οχι...

Και έτσι λοιπόν ξεκίνησε το ΣΑΦΑΡΙ της βεβαίωσης. Ως άλλος Ιντιάνα Τζόουνς άρχισα την αναζήτηση του απόκρυφου εγγράφου.

Δεύτερο τηλεφωνάκι 11888 (χωρίς ανακόντα) και στο δικάπακο τηλεφωνάκι στη σχολή...

-Ρε παιδιά, χρειάζομαι την βεβαίωση πρόσβασης...
-Δεν στη δίνουμε
-Ναι αλλά θέλω να δώσω μηχανογραφικό και την χρειάζομαι
-Και εμένα τι θα μου φέρεις;
-...Να σου φέρω ένα κουτί γλυκά; (Ναι, όπως στα γράφω αγαπητέ αναγνώστη//Καλά, το γνωρίζω πως έχω μόνο ένα αναγνώστη αλλά ας μην ξεφεύγουμε)
(...και με τα πολλά... τον έπεισα να του αφήσω την αστυνομική μου ταυτότητα για όση ώρα θα δανειστώ το χαρτί για να επικυρώσω ένα ρημαδοαντίγραφο)

Αισίως έχουμε φτάσει στην Τετάρτη και για να μην τα πολυλογώ, σκάω μύτη στη σχολή, συναντάω και την Αιμιλία (πρώην συμφοιτήτρια) τυχαία, και εκεί που είμαστε στο τι κάνεις και που χάθηκες πάω στη γραμματεία για το χαρτί. Το πέρνω, αφήνω ταυτότητα και ρωτάω αν ξέρει που επικυρώνουν.

-Υπάρχει ένα αστυνομικό τμήμα... (μπλα μπλα)

Να `ναι καλα οι περιπτεράδες, το βρήκα. Και να `ναι καλα η Αιμιλία που στο δρόμο μου λεγε τα νέα της, το σχολη-μπατσάδικο μου φάνηκε μισό τσιγάρο δρόμος.

Μόλις έφτασα στο επικυράδικο και αφού έβγαλα και 2 φωτοτυπίες μπαίνω μέσα και τί βλέπω;

Μία ουρά με τις 12 φυλές του ισραήλ και τις 34.349 φυλές τις ινδίας να περιμένουν ουρά. Τους είδε και η Αιμιλία και λάκισε.

-Εγώ πρέπει να φεύγω, είπε...

Και δώστου αναμονή στο ημιυπόγειο...

Το κερασάκι στη τούρτα όμως ήταν η λάθος σφραγίδα του μπατσινόμου στη φωτοτυπία. Πήγαινε δίπλα ρε φίλε και βγάλε μια φωτοτυπία, έκανα λάθος. Πάλι καλά που το παραδέχτηκε και δεν είπε "ΜΕΑ ΚΟΥΛΠΑ". Μη στα πολυλογώ λοιπόν, τσιμπάω τα 2 επικυρωμένα αντίγραφα της βεβαίωσης πρόσβασης και βουρ πάλι για τη σχολή.

Αφήνω το πρωτότυπο, πέρνω τα 2 αντιγραφάκια μου και φεύγω (χαρούμενος)

...έρε και να `ξερα!

Ημέρα Παρασκευή, ξυπνάω νωρίς, Οδηγώ για Πετρούπολη, πάω σπίτι, πέρνω τα χαρτιά μου και πάω ΚΕΠ (κέντρο απασχόλησης ανέργων) για να επικυρώσω 2 αντιγραφάκια απολυτηρίου. Κορόιδο είμαι να ξανατραβήξω τα ίδια στην αστυνομία;

Μεσα στο ΚΕΠ το κλίμα είναι φανταστικό. Τόσο ωραίο, που το μισό το έφαγε ο γάιδαρος. Αφού περιμένω τους αργόσχολους να βάλουν τις σφραγίδες που πρέπει ανάμεσα στα ανέκδοτα που λένε μεταξύ τους, έρχεται η σειρά μου.

-2 αντίγραφα παρακαλώ...
-φωτοτυπίες...
-ωχ... (να τι ξέχασα)... δεν μπορείτε να βγάλετε εδώ 2; (έλεος, τι ψυχή έχουν;;;)
-οχι. υπάρχει φωτοτυπάδικο προς τα πάνω, 2 στενά, ή 3... δίπλα στο ψητοπωλείο...άσε τα χαρτιά σου εδώ, δεν χάνεις τη σειρά σου...

Αφού λοιπόν ανέβηκα 5 στενά ανηφόρα και ψητοπωλείο-φωτοτυπάδικο δεν βρήκα, άρχισα να κατεβίνω πάλι προς το ΚΕΠ βλαστημώντας για το ΘΡΑΣΟΣ που έχουν να συμπεριλαμβάνουν τη λέξη "εξυπηρέτηση" στον τίτλο τους. Τελικά το φωτοτυπάδικο ήταν σε ένα στενάκι και μόνο εγώ ξέρω πως το βρήκα.

Γυρίζω λοιπόν στο ΚΕΠ και η σειρά μου που δεν έχει χαθεί έχει χαθεί από μια βλαμμένη που δεν νοεί να καταλάβει οτι οι άδειες γάμου μετά απο έξι μήνες ΛΗΓΟΥΝ.

Ρε τι η κακομοίρα υπάλληλος, ρε τι ο προυστάμενος να εξηγούν, τίποτα αυτή. Μετά από κάνα δεκάλεπτο που στεκόμουν μπροστά της με όλα τα χαρτιά στο γραφείο της γυρνάει με κοιτάει και με ρωτάει " έφερες τις φωτοτυπίες; "

-Ναι, της λέω, και περιμένω τόση ώρα...
-ΑΑΑΑ, μη μου λες οτι περιμένεις τόση ώρα, εγώ που σε εξυπηρετώ...
-Αλήθεια; Εγώ έχω άλλη άποψη, της λέω. Για να μην πω οτι με έστειλες και σε λάθος κατεύθυνση.

και πετάγεται ένας καραγκιόζης απο το διπλανό γραφείο και της λέει "δεν σου έχω πει... εμείς δεν ξέρουμε τίποτα για όσα δεν μας αφορούν" ... εννοώντας τις φωτοτυπίες.

και πετάγομαι και του απαντώ "ε βέβαια" και οτι δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και αυτό δεν είναι "εξυπηρέτηση πολιτών".

Τότε η διευθύντρια πετάχτηκε και ρώτησε γιατί εκφράζομαι έτσι, και ο ίδιος καραγκιόζης υπάλληλος απάντησε

-Ε, εκφράζεται έτσι διότι.... εε.....

και τον διέκοψα λέγοντας

-Δικαιολογήστε με...

(...να δούμε τι μαλακία θα πεις και συ...)

Με τα πολλά "εξυπηρετήθηκα" και αφού η θιγμένη υπάλληλος μου ζήτησε ευχαριστώ και συγγνώμη για την ταλαιπωρία και την καθυστέρηση μου έδωσε ευγενικά τα χαρτιά μου.

Ψέμματα σας λεω ρε. Μου πέταξε τα χαρτιά μπροστά μου και δεν έβγαλε άχνα. Είπαμε, Ελλάντα.

Χεστην λέω, και ξεκινάω για το λύκειο που καταθέτουν τα μηχανογραφικά.

Μόλις μπαίνω μέσα, δεν προλαβαίνω να χαρώ και ακούω "πρωτότυπη βεβαίωση πρόσβασης παρακαλώ..."
-μα... έχω επικυρωμένο αντίγραφο....

Τους εξηγώ όλη την οδύσσεια και με στέλνουν στην γραμματεία.
-Ρε παιδιά, τό και τό, πετάω και αύριο για Αγγλία...

Εκεί μου προτείνουν τρεις λύσεις. Η μία είναι να εξουσιοδοτήσω τη μάνα μου να πάρει το χαρτί απο τη σχολή και να το αλλάξει με αντίγραφο. Η άλλη είναι να κόψω το λαιμό μου και η τρίτη είναι να πάω στο ειρηνοδικείο, να πω ψέμματα οτι την έχασα, να πάρω ένα χαρτί από εκεί και κατόπιν να πάω στο λύκειό μου, και μετά να ξαναπάω εκεί να καταθέσω μηχανογραφικό.

Και να μην σου τα πολυλογώ, πήγα στην αστυνομία, στο πολυδύναμο τμήμα και αφού περίμενα μιάμιση ώρα (...) έκανα εξουσιοδότηση να μου τα καταθέσει η μάνα μου.

Και όλα αυτά για την ...τιμημένη την ΒΕΒΑΙΩΣΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗΣ (...την ποιά;;;)